Πασχαλίτσα: το σκαθάρι της Παναγιάς

 

Πασχαλίτσα και Λαμπρή,

κόκκινα και μαύρα,

πόνος και χαρά μαζί,

ανοιξιάτικη αύρα.

 

Όταν κλαίει η Παναγιά,

την παρηγοράει.

Με τα δυο της τα φτερά

πλάι της πετάει.

 

Όταν σταύρωσαν τον Χρηστό, η Παναγία κατέρρευσε. Ο πόνος την τσάκισε. Θρήνησε τόσο πολύ που τα δάκρυά της, κάποια στιγμή, στέρεψαν. Αποσύρθηκε σε μια γωνιά και δεν μιλούσε σε κανέναν. Ένα πρωινό την πλησίασε μια μικροσκοπική πασχαλίτσα. Είχε το χάρισμα ν’ ακούει τις φωνές όλες των ζωντανών πλασμάτων. Έτσι αφουγκράστηκε για λίγο μέχρι που άκουσε το ψιθύρισμά της: «Όλα θα πάνε καλά!» Η πασχαλίτσα τής είπε κι άλλα, λόγια που μαλάκωσαν τη θλίψη και τη στεναχώρια της κι έφεραν πίσω στην ψυχή της την πίστη και την αισιοδοξία. Όταν ο Γιος της αναστήθηκε, δεκάδες πασχαλίτσες βρέθηκαν κοντά της και γιόρτασαν μαζί το χαρμόσυνο γεγονός. Από τότε η πασχαλίτσα, το μικρό αυτό ταπεινό ζωύφιο, έγινε σύμβολο αγάπης και ελπίδας και πήρε την ονομασία «σκαθάρι της Παναγιάς».

 

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

 

 

Τα τρίστιχα της πασχαλίτσας

 

Γακοπούλου Βάγια

Πέταγμα τρελό

Της Πασχαλιάς τελάλης

Κόκκινη χαρά

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μήνυμα Λαμπρής

Ντυμένη στα κόκκινα

Σου φέρνει τύχη

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Μαύρες βουλίτσες

Σε κόκκινο φόρεμα

Το Πάσχα φέρνει

 

Λάγιου Ζωή

Μέσα στους αγρούς

ζωηρή πασχαλίτσα,

μαυροκόκκινη.

 

Λύκου Ιωάννα

Πάνω στα φύλλα

ομορφιά ξεχωριστή

χαρά της Λαμπρής

 

Μάνος Σπύρος

Κοκκινόμαυρο

Πασχαλινό μήνυμα

Η πασχαλίτσα

 

Μπέστα Μοσχούλα

Μες στα λουλούδια

Να τη μια πασχαλίτσα

Το Πάσχα ήρθε

 

Ταράση Αλεξάνδρα

Να τη εκειδά

φορά κοκκινόμαυρα

καρτερά Πάσχα

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή ένα παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo?fbid=10228352024419165&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

 

Πρόταση δημιουργικής γραφής

 

Θέμα: Το Πάσχα της Βανέσσας

Γράψτε μία σύντομη πασχαλινή ιστορία για παιδιά ως 200 λέξεις (πεζός λόγος).

Υπάρχει η δυνατότητα ν’ αξιοποιηθεί ατομικά ή ομαδικά, από ιδιώτες, παρέες, φορείς, σχολεία κοκ.

Όποια/ος επιθυμεί, μπορεί να μοιραστεί την ιστορία της/του στα σχόλια.

 

Η ιδέα ξεκίνησε εδώ:

https://www.facebook.com/photo?fbid=10228334583383150&set=a.10201219933733855

Ρόμπερτ ο ζωγράφος

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα σπίτι στο δάσος, ζούσε ο Ρόμπερτ ο λαγός και η Βίλλυ η λαγουδίνα με τα δίδυμα λαγουδάκια, τον Ρούλη και τον Πίπη. Ο Ρόμπερτ ήταν ζωγράφος και η Βίλλυ ήταν σχεδιάστρια μόδας. Τα λαγουδάκια ήταν δέκα χρονών.

Κάποια στιγμή ο Ρόμπερτ σκέφτηκε να πάρει μέρος σ’ έναν διαγωνισμό ζωγραφικής που θα γινόταν πριν από το Πάσχα και να ζωγραφίσει ένα τοπίο με το ηλιοβασίλεμα. Ζωγράφιζε καθημερινά στην αυλή του σπιτιού του.

Μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ έβαζε την τελευταία πινελιά κι ενώ ο Ρούλης κι ο Πίπης έπαιζαν, έπεσε με δύναμη ένα πουλάκι στο έργο του. Τα λαγουδάκια έτρεξαν αμέσως προς τα εκεί.

«Μπαμπά, μπαμπά, τι έπαθε το πουλάκι; Θα το φροντίσουμε!»

«Μπράβο σας, παιδιά! Δεν κατάλαβα πώς έπεσε στη ζωγραφιά. Είναι σπουργιτάκι. Θα ξεκινήσω το έργο μου από την αρχή αλλά ανησυχώ λίγο».

Ο Ρούλης τού είπε:

«Μην ανησυχείς. Έχεις δύο εβδομάδες ακόμη για το διαγωνισμό».

«Πιστεύεις ότι θα προλάβω, Ρούλη;»

«Ναι, μπαμπά! Όλα θα πάνε καλά. Είσαι πολύ καλός ζωγράφος».

«Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου» απάντησε ο Ρόμπερτ συγκινημένος.

Όσο περνούσε ο καιρός, το σπουργιτάκι έγινε καλά και μπόρεσε να πετάξει. Είχε φτάσει και η ώρα του διαγωνισμού. Ο Ρόμπερτ είχε τελειώσει το έργο του. Στην αίθουσα υπήρχαν πολλοί ζωγράφοι, φωτογράφοι και θεατές. Μέχρι την ανακοίνωση του αποτελέσματος ήταν ανήσυχος αλλά, όταν άκουσε ότι κέρδισε το πρώτο βραβείο, χάρηκε πάρα πολύ! Αγόρασε δώρα στον Ρούλη και τον Πίπη και αποφάσισε να περάσει το Πάσχα ήρεμα, μαζί με την οικογένειά του, για να ξεκουραστεί και να γιορτάσει τη νίκη του.

 

Μαρία Ειρήνη Καποδίστρια

 

https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2024/03/blog-post_10.html

 

Τα πεντάστιχα της πεταλούδας

 

Γακοπούλου Βάγια

Φτερά μετάξι,

μικρές κομψές κυρίες

οι πεταλούδες,

στριφογυρνώντας πάνε

στον χορό του ανέμου!

 

Παπαγιάννη Άννα

Πεταλούδα μου,

μικρή και πολύχρωμη,

στ’ Απρίλη το φως

άνοιξε τα φτερά σου...

Η άνοιξη προσμένει.

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Σε φύλλα πάνω

Από αυγό αλλάζει

Κάμπια γίνεται

Πεταλούδα που πετά

Στης άνοιξης τα άνθη

 

Χαραμή Μεταξία

Μια πεταλούδα

 πετά ασταμάτητα

χρώμα σκορπώντας

σαν να υποδέχεται

την άνοιξη που φτάνει.

Χριστόπουλος Χρίστος

Ω, πολύχρωμες,

όμορφες και τσαχπίνες,

πεταλουδίτσες!

Αχ να ’χα κι εγώ φτερά

μαζί σας να πετούσα!

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή ένα παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10228309932526894&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

Παπαρούνα

 

Παπαρούνα στο λιβάδι από το πρωί ως το βράδυ
καμαρώνει αργοσαλεύει, πιο ψηλά να πάει γυρεύει,
να της δουν τα τόσα κάλλη άνθρωποι και τόσοι άλλοι.

Από της φωτιάς τη φλόγα κι απ’ του σταφυλιού τη ρώγα,
από την αυγή τ’ Απρίλη κι απ’ της κοπελιάς τα χείλη
πήρε χρώμα, πήρε κάλλη, δέτε την μικροί μεγάλοι.

Βάφει κόκκινα τα πλάγια και στους κάμπους σπέρνει μάγια,
κόκκινο σκουφάκι βάζει, πρώτη τη Λαμπρή γιορτάζει
και της χαίρονται τα κάλλη γέροι, νιοι, μικροί, μεγάλοι.

Χάρης Σακελλαρίου

Το δίδυμο Καρότο

 

 

Βαθιά μέσα στο δάσος τριγυρνούσαν δύο λαγουδάκια που έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό. Τα λαγουδάκια αυτά δεν έπαυαν ποτέ να τρελαίνουν τα υπόλοιπα ζώα με την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους. Μια μέρα, η Ρόκα τέντωνε από τη μία μεριά τα αυτοσχέδια σχοινιά που είχαν φτιάξει με τον Κάρρο. Απέναντί της, πίσω από τον κορμό της βελανιδιάς, κρυβόταν ο αδερφός της. Είχαν σχεδιάσει να δώσουν ένα μάθημα στον Μπέρυ, δηλαδή στον σκίουρο που τους έκανε συνέχεια παρατηρήσεις. Έτσι χρονομέτρησαν σιωπηλά μέχρι να κάνει ένα βήμα στο σημείο που είχαν βάλει στόχο και συγχρονισμένα τράβηξαν το σκοινί. Ο καημένος ο Μπέρυ βρέθηκε ανάσκελα στο έδαφος, μαζί με τις προμήθειές του.

Την ημέρα του Πάσχα όλα τα ζώα τους δάσους ήξεραν ότι η οικογένεια των λαγών θα επισκεπτόταν ένα κοντινό ξέφωτο για το παραδοσιακό, οικογενειακό τραπέζι. Προς έκπληξη των διδύμων όμως στο γιορτινό τραπέζι εμφανίστηκε και ένας απρόσκλητος επισκέπτης: ο Μπέρυ. «Μπορώ να γιορτάσω μαζί σας;» ρώτησε ο σκίουρος τη μαμά- λαγουδίνα. Η μαμά τον καλωσόρισε με χαρά, την ίδια στιγμή που τα δίδυμα ένιωσαν τον θυμό να φουντώνει μέσα τους. Ωστόσο αποφάσισαν να καταστρώσουν ένα σχέδιο.

Έτρεξαν,  λοιπόν,  προς την κουζίνα που βρισκόταν μέσα στη λαγουδότρυπα. Ο μπαμπάς-λαγός την είχε φτιάξει έτσι ώστε κανένας εισβολέας να μην μπορεί να αρπάξει τις λιχουδιές που μαγειρεύει η γυναίκα του εκεί. Τα δύο κατεργάρικα λαγουδάκια ήξεραν ότι ο Μπέρυ είναι αλλεργικός στα μανιτάρια. Δεν δίστασαν να ρίξουν στην κατσαρόλα το τεράστιο και ολόφρεσκο μανιτάρι που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο ψυγείο. Όμως, προς έκπληξή τους, η κατσαρόλα εξερράγη. Τα δίδυμα κατατρόμαξαν. Έτρεξαν αμέσως να βρουν τη μαμά-λαγουδίνα. Όταν διηγήθηκαν το περιστατικό, τα υπόλοιπα ζώα ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια. Μέχρι και ο Μπέρυ, για πρώτη φορά, γέλασε και συγχώρεσε τα δύο λαγουδάκια χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι, εκείνο το Πάσχα τα δίδυμα, αλλά και ο Μπέρυ, έλαβαν ένα γερό μάθημα.

Κατερίνα Σπαθαράκη και Χρύσα Κυπραίου

https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2024/03/blog-post_10.html

Η Χρύσα είναι μαθήτρια Γ' Γυμνασίου και η ιστορία γράφτηκε σε συνεργασία με την καθηγήτριά της Κατερίνα Σπαθαράκη, στο πλαίσιο ιδιαίτερων μαθημάτων, με στόχο να γίνει πιο ελκυστική και αποτελεσματική η διδασκαλία της Γλώσσας.

Τα τρίστιχα της παπαρούνας

 

Γιαμουρίδου Κική 

Έχει πέταλα

Κόκκινο το χρώμα της

Μαύρο στο κέντρο

 

Καραολάνη Βάσια

Στον κάμπο πολλές

Κόκκινες παπαρούνες

Χορεύουν ξανά

  

Λύκου Ιωάννα 

Λουλούδι Λαμπρής,

κόκκινο σαν το αίμα,

κάμπου στολίδι!

  

Ρηγάτου Βίκυ

Κόκκινα πέπλα

Άνθη στολίζουν αγρούς

Δροσιά χαρίζουν

 

Σταθοπούλου Ιωάννα 

Κόκκινα χαλιά

Της παπαρούνας άνθη

Χαρά σκορπάνε

  

Χαραμή Μεταξία

Η παπαρούνα,

το λουλούδι της φωτιάς

και της αγάπης.

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή ένα παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10228289989428329&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

Ο Τζέηλ το λαγουδάκι και οι φίλοι του

 

Το λαγουδάκι μας είναι ο Τζέηλ. Πηγαίνει στο 12οΛαγουδοσχολείο Χανίων. Είναι μαθητής της Α’ τάξης. Πόσο αγαπάει το σχολείο! Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει εξερευνητής της φύσης, γιατί του αρέσει να μαθαίνει πολλά για τη φύση.

Ο ερχομός της άνοιξης του φέρνει μεγάλη χαρά, καθώς πλησιάζει το Πάσχα. Tο Πάσχα ζωγραφίζει πολύχρωμα πασχαλινά αυγά με όλα τα αγαπημένα του χρώματα. Τα ετοιμάζει για να παίξει με τους φίλους του κυνήγι πασχαλινών αυγών. Επίσης το Πάσχα τρώει σοκολατένια αυγά και τσουρεκάκια που τα φτιάχνει με τα χεράκια του… και καμιά φορά ανακατεύει με το αυτάκι του αντί με μίξερ! Το λαγουδάκι το βράδυ της Ανάστασης πηγαίνει στην εκκλησία. Του αρέσει πολύ να βλέπει αναμμένη την καινούργια του λαμπάδα. Αυτό που περιμένει περισσότερο είναι ο ερχομός των φίλων του από την Αθήνα. Τους περιμένει με μεγάλο χαμόγελο!

Όμως πέρυσι το Πάσχα οι φίλοι του δεν κατάφεραν να έρθουν. Ο Τζέηλ ήταν λυπημένος. Δεν μπορούσε να παίξει μαζί τους τα παιχνίδια που είχε σκεφτεί. Έτσι αποφάσισε να πάει μια βόλτα στην αγαπημένη του φύση. Εκεί συνάντησε τον λαγό και τη λαγουδίνα που ήταν μαζί με τα παιδιά τους. Ο λαγός και η λαγουδίνα είδαν τον Τζέηλ που ήταν στεναχωρημένος. Τον φώναξαν και τον ρώτησαν αν θέλει να παίξει με τα δικά τους παιδιά, αφού κι αυτά ήθελαν παρέα. Στην αρχή ο Τζέηλ ήταν διστακτικός γιατί δεν τους ήξερε και ντρεπόταν,  παρ’ όλο που ήθελε την παρέα τους. Έτσι, αποφάσισε να πάρει μια βαθιά ανάσα και να πάει. Πέρασαν υπέροχα όλοι μαζί! Με παιχνίδια και γέλια κύλησαν οι μέρες των διακοπών.

Φέτος ο Τζέηλ περιμένει τους φίλους του από την Αθήνα, να έρθουν και να γνωρίσουν τα παιδιά του λαγού και της λαγουδίνας ώστε να γίνουν μια ωραία λαγουδοπαρέα και να παίζουν ατελείωτες ώρες. Ήδη ετοιμάζει στο μυαλουδάκι του παιχνίδια, λιχουδιές και χαμόγελα που θα μοιραστεί με τους φίλους του …νέους  και παλιούς!

 

Φίλιππος Κλαπανάρας, 6,5 ετών

https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2024/03/3.html

 

Την ιστορία μάς την έστειλε η μητέρα του Φίλιππου και τη δημοσιεύουμε με την άδειά της.

 

Ο Μέλιος και η φιλία του με τα βιβλία

 

…Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει αποκεί, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα μουστάκια τους. Θα 'πιανε αγάπες με τις ζουγραφιές, με τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι, δεν είχε χαρτοπουλειά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ' αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του 'βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει,  «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρτο μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως...».

Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα 'δωσε πίσω. «Πάρτα, του λέει. Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια… μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;...» Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια... «Άιντε, άιντε... Σύχασε... είπε. Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;»

Σε τρεις μέρες του 'φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό, απ' το βαγγέλιο, και του το 'δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού, λέει στο παιδί. Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρτο σύ, μην  πά' και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε».

Το παιδί τ' άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σα μικρό σπιτάκι. «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το 'μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το 'χε φέρει, τ' άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ' όποιον ήθελε…»

 

Μενέλαος Λουντέμης

Απόσπασμα απ’ το μυθιστόρημα «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»